گاهی وقتا موقعیت هایی پیش میاد که باید توو جمعی صحبتی کنی اما تا اسمتو صدا می زنن یا نوبتت میشه ناخودآگاه انگاری قلبت تندتند می زنه،رنگت می پره،صدات میلرزه و حالت دگرگون میشه و بهم میریزی و بدتر از همه اینکه راه در رو نداری و مجبوری که حرف بزنی یام به خاطر ترس و استرس بی خیالش می شی و این تازه شروع ماجراست چرا؟

خوب معلومه چون خیلی از فرصت ها رو به خاطر همین ترس و استرس از دست میدی و دقیقا اینجاست که می بینی بعضی ها از همین فرصت ها استفاده می کنن و به یه جاهایی میرسن و تو هنوز نگرانی که چیکار کنی و خوب می دونی که گاهی اوقات این ترس و استرس و مخفی کردی و به امید اینکه یه روزی  یه جای یه کاریش می کنی هیچ اقدامی براش نکردی.

این قضیه کار یکی دوبارم نیست که بگی بیخیال بلاخره تموم شد و رفت نه مطمئن باش یه  روزی،یه جایی،درست سربزنگاه میاد سراغت؛حتی شده اگر اونجا جلسه ی عقد و عروسیت باشه و تو بایدبگی ((بله)) ،یا یه جمع فامیلی که می خوای توام مثل بقیه حرف بزنی یا جلسه دفاع پایان نامه و شرکت در یک جلسه ی اداری و…

می دونی مثل چی می مونه؟! مثل اینکه یه جایی  از بدنت زخم میشه و تو پنهانش می کنی و نادیده اش می گیری تا اینکه که روز به روز اون زخم بدتر میشه و می بینی کار از کار گذشته و باید هزینه های زیادی برای درمانش بدی.